Przejdź do zawartości

Język staroirlandzki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Goídelc
Obszar

Irlandia, Szkocja, Wyspa Man, część Walii

Liczba mówiących

język wymarły

Pismo/alfabet

łacinka, pismo ogamiczne

Klasyfikacja genetyczna
Kody języka
ISO 639-1
ISO 639-2 sga
ISO 639-3 sga
IETF sga
Glottolog oldi1245
Linguist List sga
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Słownik języka staroirlandzkiego
w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język staroirlandzki, język staroiryjski – wymarły język z grupy celtyckiej. Najstarsza forma języków goidelskich, dla której istnieje znaczny korpus tekstowy. Pochodzi z języka prairlandzkiego. Wywodzą się z niego współczesne języki: irlandzki, szkocki i manx. Używany między VI a X wiekiem naszego tysiąclecia, po czym przekształcił się w dialekty średnioirlandzkie.

Po raz pierwszy zaświadczony na marginesach religijnych manuskryptów łacińskich z VI wieku.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]